20.07.2014 – 09.08.2014 „Jak długo jedzie się z Mazowsza do Rumunii? No, w sumie nie tak długo. Ot, wsiada się w samochód, jedzie się na Węgry zanocować i następnego dnia można być już u stóp Fogaraszy. Ale ten plan wakacyjny odpada – bo ile można w te Karpaty… A może by tak Bułgaria? Bułgaria jest tak daleko… ale w sumie z Rumunii to już tylko kawałek. W Bułgarii są wysokie góry, w Bułgarii są Wichren i Musała, w Bułgarii jest bułgarskie wino i kuchnia, w Buł… zaraz. Koło Bułgarii jest Grecja, a przecież w Grecji jest Olimp. Hm! A kiedy nadarzy się druga okazja żeby być tak blisko Grecji, jeśli nie podczas wakacji w Bułgarii? :) „ Ten właśnie tok rozumowania napędził plan naszej wakacyjnej wycieczki w roku 2014. Stanęło na rodzinnym wyjeździe motocyklowo-samochodowym do Rumunii, skąd dwuosobowa ekipa samochodowa ewakuowała się w kierunku Bułgarii, a następnie Grecji. W planach najwyższe i jedne z najwyższych szczytów górskich tych trzech krajów (Parângul Mare, Vihren, Mytikas i Smolikas), przejazd rumuńską Transalpiną, moczenie stóp w Morzu Egejskim (Jońskie wypadło z braku czasu) i zwiedzanie jakichś ciekawych greckich ruin :) .
Dzień 1
Ruszamy samochodem dzień później, niż motocykle i spotykamy się na kempingu w Tokaju, czyli w najlepszym europejskim punkcie tranzytowym ;) . Nie dzieje się tu nic ciekawego, poza tym że jest ciepło i wokół rosną winogrona.
Dzień 2 – węgierski kemping w Rimetei
Ruszamy do Rumunii! Słońce grzeje! Stoimy w korku na Węgrzech! I wjeżdżamy do Rumunii krajoznawczym przejściem granicznym (prawdopodobnie w okolicach Săcueni), zamiast jak ludzie przejechać przejściem w okolicach Oradei. Efekt? Rozpaczliwie próbując dotrzeć w okolice Zalău (do jakiekolwiek głównej drogi), przebijamy się jednymi z najgorszych dróg w Rumunii, składającymi się z nierównego, podziurawionego asfaltu i jeszcze bardziej nierównej kostki, poukładanej prawdopodobnie jeszcze przez migrujące plemiona indoeuropejskie. Co gorsza, stan dróg wydaje się nieprzypadkowy – mijane wsie zamieszkiwane są w dużej mierze przez Cyganów, którzy wyglądają jakby koniec z końcem wiązali głównie przy okazji złapania przypadkowych podróżnych i sprzedaży ich nerek. A mogliby wykazać się przedsiębiorczością i wykorzystać posiadany, cenny dobytek w postaci samochodów marki Dacia (tyle że jeszcze z czasów potopu szwedzkiego) do otwarcia muzeum klasycznej motoryzacji. Oprócz tego jest tu chyba największe zagęszczenie przybytków oznakowanych „vulcanizare”, co wskazuje, że tutejsze pojazdy też nie radzą sobie w ciężkich warunkach drogowych. W tym kontekście obowiązkowa winieta za poruszanie się po Rumunii samochodem osobowym boli podwójnie :) . Po wydostaniu się z tego kotła pozostaje niestety jeszcze spory kawałek drogi do przejechania. Chcemy dostać się na węgierski kemping w okolicach starej górniczej osady Rimetea, niegdyś bogatej, gdy eksploatowane były zlokalizowane w okolicy złoża złota. Po zachodzie słońca wjeżdżamy na krótki odcinek rumuńskiej autostrady A3 i w okolicach Turdy zjeżdżamy na drogę DN 75, a z niej skręcamy w ostatni odcinek doprowadzający nas na kemping. Odcinek – w ramach pożegnania z dniem pełnym wrażeń – mocno dziurawy.
Dzień 3 – Nocleg przy trasie transfogaraskiej
Ruszamy z Rimetei na południe na ponowny (dla nas) podbój Fogaraszy samochodem. Trasa początkowo wiedzie niekończącą się, raz szeroką, a raz wąską doliną. Asfalt jest czasami bardzo dobrej jakości, czasami jest trochę dziurawo, ale z całą pewnością nie można narzekać na widoki. Po dłuższej jeździe drogą przez Sebeș i Sybin docieramy do skrzyżowania z najsłynniejszą drogą Rumunii, DN7C. Pogoda nie jest rewelacyjna, dokładnie tak jak dwa lata wcześniej (relacja tutaj!) . W zasadzie chmur jest nawet więcej. W najwyższym punkcie, Balea Lac, ta obserwacja potwierdza się w stu procentach, ponieważ zaczyna lać okrutne deszczysko, które przeczekujemy w restauracji. Po posileniu się niezbyt wyszukaną kuchnią „schronisk” przejeżdżamy na drugą stronę tunelu i zaklepujemy miejsce na namioty. Z uwagi na kiepską pogodę, niskie temperatury i brak wolnych miejsc na namiot zjeżdżamy w okolice Cabana Capra, gdzie udaje nam się wypatrzeć przytulne wypłaszczenie położone… na sklepieniu tunelu, przez który w tym miejscu przechodzi droga. W okolicy udaje się nazbierać trochę drewna i rozpalić ognisko, będące – jak ma się później okazać – ostatnim źródłem ciepła w nadchodzących dniach.
Dzień 4 – Powódź. Transalpina. Nocleg nad Petroșani.
Rano pada deszcz. Próbujemy go przeczekać i pozornie się udaje. Opad ustaje na tyle, żebyśmy zdążyli spakować w miarę suche namioty i zjeść śniadanie, ale gdy ruszamy, nad granią Fogaraszy zaczynają się kotłować chmury. Po kilkunastu kilometrach ulewa nas dopada: początkowo to tylko mocny deszcz, ale w okolicach tamy na jeziorze Vidraru mamy do czynienia z regularnym oberwaniem chmury i burzą z piorunami. Ponieważ nasza wycieczka składa się z samochodu i motocykli, a nie jachtu i skuterów wodnych, próbujemy przeczekać ulewę w restauracji w okolicach zamku Poienari i znowu pozornie się udaje. Pada momentami jakby słabiej, ale kilka kilometrów dalej ulewa wraca i to nie na żarty. Kiedy dojeżdżamy do pierwszych zabudowań znajdujących się poza regionem górskim napotykamy obraz nieomalże katastroficzny. Na transfogaraskiej stoją kałuże głębokie do kostek i długie na kilkadziesiąt metrów, czasami przyjmujące formę przepływających strumieni. Rzeka Argeș, wzdłuż której się poruszamy, wygląda jakby powiększyła swoje koryto kilkukrotnie. W jednym z przydrożnych rowów leży dachem do ziemi dostawczak firmy kurierskiej. I tak dalej. Po wyjechaniu z Fogaraszy mamy do pokonania jeszcze całkiem długą podróż, ale pogoda nie zamierza nam tego ułatwić. W Curtea de Argeș skręcamy do Râmnicu Vâlcea, gdzie napotykamy sytuację z grubsza powodziową – chociaż w międzyczasie przestaje padać, główna droga w kierunku zachodnim jest zalana. Na szczęście udaje się znaleźć objazd i w poprawiającej się aurze dojechać do drogi 67C, czyli słynnej Transalpiny, prowadzącej przez wysokie rejony gór Parâng. Transaplina do niedawna była drogą gruntową, obecnie jest gładką jak tafla lodu drogą asfaltową… która sprawia wrażenie, jakby zabrakło pieniędzy na jej wykończenie. Zaczyna się dość niewinnie, snując się po wsiach i udając, że wspina się w górę masywu Parang. Nagle zaczynają się jednak ostre serpentyny, dzięki którym szybko nabieramy wysokości. Szare chmury na niebie psują trochę odbiór krajobrazu, podobnie zresztą jak i sama Transalpina, która w wielu miejscach wydaje się zrobiona zupełnie „na odwal się” – pobocza są rozkopane i pełne gruzów, tu i ówdzie trzeba się zatrzymać z powodu niewytłumaczalnych przerw w asfalcie, brakuje też jakichkolwiek zabezpieczeń przy co bardziej urwistych stokach. Przez dłuższy czas poruszamy się w miarę płaskim, choć górskim (ok. 1600m n.p.m.) fragmentem trasy, wzdłuż którego ciągną się zabudowania turystycznej miejscowości Rânca. Na koniec Transalpina wspina się powyżej 2000m. Robimy krótki przystanek na raczej opustoszałym punkcie handlowo-widokowym i wobec nieprzyjemnego zimna uciekamy na północną stronę gór. Transaplina od strony północnej wydaje się, podobnie jak Transfogaraska, dużo bardziej stroma i kręta. Czar świeżego asfaltu pryska na skrzyżowaniu z drogą 7A. Skręcamy na zachód, w kierunku miasta Petroszany, prosto w objęcia przerażającej mieszanki asfaltu, kamieni, piachu, żwiru i dziur – drogi tak fatalnej, że uznanie jej za drogę krajową jest równe uhonorowaniu małpy nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki. Po kilkunastu minutach w nawierzchni zaczyna rosnąć zawartość składnika asfaltowego, a my w ostatnich promieniach słońca zanurzamy się w bardzo wąski kanion, w którym poprowadzono drogę. Opuściwszy na dobre góry, kilkanaście kilometrów przed Petroșani skręcamy w lewo w drogę 709F, prowadzącą z powrotem w góry Parang. Ta droga doprowadza nas do wcześniej zarezerwowanej kwatery, w której zostaniemy na dwa noclegi. Nasze domostwo mieści się – razem z innymi okolicznymi pensjonatami – w zasadzie na końcu asfaltowej drogi, prowadzącej do nieczynnych lub mocno zaniedbanych wyciągów narciarskich.
Dzień 5 – Główna grań gór Parâng i Parângul Mare (2519 m) .
Korzystając ze wsparcia motocyklowej części wycieczki, ulegamy wywiezieniu samochodem na Transalpinę, skąd mamy w planach pokonać 30-kilometrową trasę przez góry Parang, obejmującą także ich najwyższy szczyt, Parangul Mare. Wycieczka obejmuje znaczną część tych gór i wiedzie przez dłuższy czas granią. Ze względu na start z wysokości ponad 2000 m przez pierwsze 20km idzie się bardzo przyjemnie… ale nie do końca. Zupełnie nie dopisuje nam pogoda i 90% czasu spędzamy idąc przez zimną, skutecznie zakrywająca wszelkie widoki chmurę. Od czasu do czasu przez chmury przebijają się okoliczne doliny i szczyty, co tylko pogarsza sprawę, bo wyobraźnia podpowiada jak wiele tracimy. Musimy dość często posiłkować się nawigacją, gdyż widoczność nie przekracza kilkudziesięciu metrów. Dwa razy napotykamy owce i psy pasterskie, na szczęście w obydwu przypadkach nie dochodzi do żadnych konfrontacji (z psami, owiec raczej się nie boimy).
Gdy dochodzimy do podejścia na Parangul Mare, chmury na chwilę się rozstępują, a my możemy podziwiać ponoć najbardziej wybitny szczyt Rumunii. Samo podejście nie jest ani trudne (brak trudności technicznych), ani męczące, bo powietrze jest zimne i wilgotne, a słońce nie przebija się przez grubą warstwę mgły. Na szczycie nie widać nic poza kopczykami i rumuńską flagą, więc po zrobieniu pamiątkowych fotek ruszamy w dalszą trasę. Czeka nas jeszcze kawał drogi w dół.
Po zejściu z grani nasz szlak wiedzie stromymi, trawiastymi zboczami. Na tej wysokości widać zdecydowanie więcej, zresztą pogoda nieco się poprawia. Mijamy pasące się we mgle stado koni, później dany nam jest piękny widok na Petroșani i wzgórza, na których czeka na nas obiad i prysznic. Końcówka trasy to mozolne ubijanie kolan przy zejściu stromymi trasami narciarskimi. Docieramy do noclegu w stanie półżywym, ale wyrobiona w ten sposób kondycja ma się nam później bardzo przydać.
Dzień 6 – Kemping w Băile Herculane.
Powoli zbliża się czas podziału wycieczki na oddziały. Miejsce rozstania to Băile Herculane, hotelowo-uzdrowiskowo-kempingowa miejscowość, leżąca przy granicy z Serbią, z grubsza na wysokości Belgradu. Ruszamy tam jadąc przez Petroșani drogą na Targu Jiu… która jest aktualnie remontowana, a że prowadzi głębokim kanionem rzeki Jiu i nawet bez remontu jest ciasna, to trafiamy w niekończący się ruch wahadłowy w którym stoją samochody i ciężarówki. Słoneczko praży, woda paruje i ogólnie atmosfera sprzyja zawałom, wylewom i omdleniom. Jakiś czas później udaje nam się minąć Targu Jiu i dotrzeć do parku narodowego Domogled-Valea Cernei, gdzie piękna, widokowa droga 67D zamienia się w straszącą dziurami mordownię – ot, uroki Rumunii :) . W każdym razie docieramy późną porą do Băile Herculane, gdzie jest gorąco, parno i tłoczno. Kempingi są zapchane prawie po brzegi (ba, niektóre namioty są rozbite na poboczach drogi 67D), oferują standard pt. „woda tutaj wypływa ze skały, prysznic jest tam w potoku, a toaleta to ten dół wykopany pod budką z drzwiami”. Za to są tanie i z całą pewnością pozwalają liznąć rumuńskiego folkloru ludowego, tzn. szalonych imprez w stylu orientalnym, którym towarzyszy lokalna muzyka odtwarzana z głośników w bagażniku co drugiego samochodu. Z kempingami sąsiadują stragany z towarem typowo kurortowym (kolorowe ręczniki, dmuchane koła ratunkowe itp. itd.) i budki z takimż jedzeniem. Kilkanaście kilometrów dalej (u wylotu kanionu) znajduje się właściwe miasteczko uzdrowiskowe z licznymi hotelami, ale nawet go nie oglądamy, bo jesteśmy tu tylko w celach noclegowych.
Ten komisariat z lewej to przykład z czym musi mierzyć się turysta w tej okolicy ;)
Jakimś cudem udaje nam się rozbić namioty i przespać noc, a o poranku ruszamy na podbój Bułgarii.
Część druga relacji:
https://travelauts.wordpress.com/2015/07/11/ro-bg-gr2/
travelauts 